بررسی توانایی ترجمه ی دانشجویان مامایی قبل و بعد از آموزش کتاب های زبان تخصصی

این مطالعه بر روی 105 دانشجوی مامایی که از 5 دانشگاه علوم پزشکی مختلف (دانشگاه سراسری بابل، ساری و دانشگاه های آزاد بابل، ساری و تنکابن) اجرا شده است. تمامی دانشجویان خانم بوده و سنی بین 26-20 سال داشته اند. مهارت های زبان دانشجویان با تست تافل بررسی شد که آنها در سطح متوسط قرار گرفته بودند. در این مطالعه از تست تافل و تست ترجمه ی مامایی استفاده شد. آزمون تافل متشکل از 90 سئوال چهارگزینه ای بوده که از کتاب های آزمون تافل گرفته شده بود و آزمون ترجمه یک متن 250 کلمه ای بوده که از کتاب مرجع مامایی (ویلیامز) تهیه شده بود. در ابتدای امر آزمون تافل بر روی 30 نفر از دانشجویان مامایی پایلوت شد (در این میان 15 نفر کتاب های esp را پاس کرده و 15 نفر دیگر پاس نکرده بودند). پس از آن آزمون تافل از 62 دانشجوی مامایی که کتاب های esp را گذرانده بودند و 43 دانشجویی که این کتاب ها را نگذرانده بودند، گرفته شد. هدف از این آزمون پیدا کردن 70 نفر از دانشجویانی بود که از نظر توانش زبانی همگون باشند. بنابراین پس از اجرای آزمون 43 دانشجویی که این واحد را نگذرانده بودند، انتخاب شدند. سپس یک تست ترجمه را که 250 کلمه داشت و از یک کتاب مرجع مامایی برداشت شده بود، به دو گروه داده شد. دو مصحح متون ترجمه شده ی دانشجویان را نمره گذاری کردند. پس از انجام آزمون تافل آزمایشی، میانگین، انخراف معیار، نمرات خام و قابلیت اطمینان محاسبه شد. میانگین و انحراف معیار به ترتیب 47/50 و 583/19 بودند. پس از آن، آمار تشریحی آزمون تافل اصلی ارائه شد که میانگین آن 62/68 و انحراف معیار آن 65/8 بود. قابلیت اطمینان آزمون واقعی تافل که برای همگون سازی دانشجویان بود 85/0 به دست آمد که محقق را در قابل اطمینان بودن تست مطمئن کرد. 70 نفر دانشجو (43 نفر که esp را گذرانده بودند و 27 نفر که نگذرانده بودند) از میان 105 نفری که آزمون تافل دادند، براساس قرار گرفتن در یک انحراف معیار بالا و پائین میانگین انتخاب شدند. پس از تشکیل دو گروه تست ترجمه برای دانشجویان برگزار شد. برای اطمینان از معتبر بودن نمرات از دو مصحح برای نمره گزاری آزمون ترجمه ی 70 دانشجو استفاده شد. میان دو مصحح (inter-rater reliability ) درستی برقرار بود. نمره ی نهایی هر کدام از 70 شرکت کننده حاصل میانگین دو نمره ای بود که مصححان داده بودند. برای اثبات فرضیه ی صفر مطالعه محقق می بایست یک t-test نمونه مستقل بر روی میانگین نمرات دو گروه انجام دهد. البته پیش از انجام t-test می بایست توزیع نرمال نمرات چک می شد. چولگی دو گروه بین 96/1 ± بوده که بدان معنی است که آنها در توزیع نرمال قرار داشتند و بنابراین اجرای t-test درست بوده است. پس از اجرای t-test واریانس (f-value) 445/0 و با سطح اهمیت 507/0 که بیشتر از 5./0 بود، به دست آمد. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات دو گروه وجود دارد. بنابراین فرضیه ی صفر رد شد – به زبان دیگر، گروهی که نمرات میانگین بالاتری داشت یعنی افرادی که واحد esp را گذرانده بودند به صورت معناداری بهتر از گروهی که esp را نگذرانده بودند امتحان دادند. نتایج این مطالعه نشان داد که آموزش کتاب های esp توانایی ترجمه ی دانشجویان مامایی را بهبود می بخشد. این مسئله می تواند دلائل متعددی اعم از بهبود توانش (competence) لغوی و گرامری یا موارد دیگر باشد. بنابراین فرضیه ی صفر که بیانگر این بود:« تفاوت معناداری بین توانایی ترجمه ی دانشجویان مامایی که واحد esp را گذرانده بودند و آنهایی که نگذرانده بودند، وجود ندارد » رد شد.